Orkestleider en violist André Rieu komt op het podium vrolijk en opgeruimd over. Enthousiast brengt hij harmonie in zijn orkest en trakteert hij het publiek meer dan eens op een onvergetelijke muzikale reis. Na zijn lastige jeugd is die vrolijkheid echter niet vanzelf in zijn leven gekomen. Die heeft hij, naast aan heel wat uren therapie, ook zijn vrouw Marjorie te danken. Zo lezen we in Party.
“Het voelt alsof mijn leven pas echt is begonnen toen ik haar tegenkwam”, zegt André. “Ik studeerde op dat moment al aan het conservatorium in Brussel, maar ik voelde geen passie, geen bezieling. Ik deed gewoon wat ik moest doen. Want er was tot dan toe eigenlijk nooit iemand geweest die echt in mij geloofde. Inclusief ikzelf, maar ook mijn ouders niet, bijvoorbeeld.”
“Mijn ouders hadden zo’n houding van: daar komt toch niets van terecht, die jongen zit de hele dag te dromen”, vertelt de maestro. “Maar Marjorie geloofde wél in mij. En vanaf dat moment ben ik me gaan ontplooien. Toen kon het beginnen.”
